Spookpad 

Marieke en Julia waren beste vriendinnen en reden beide pony. Samen hadden ze de grootste lol. Ze deden buitenritjes, vrijheidsdressuur en deden  kunstjes op de pony. Tot op die ene dag dat er iets gebeurde wat ze beiden niet hadden verwacht.

'Kom op Julia we gaan met onze pony's  een buitenritje maken.' 'Ja leuk. zullen we dan langs het zandpad hier een stukje verderop?' 'Uhh, dat weet ik niet hoor. Ze zeggen dat het daar spookt.' 'Tsss geloof je het zelf. Dat heb  je vast van zo'n Freak gehoord of niet?' ' Nee natuurlijk niet. Madelief zei het vorige week tegen mij en je weet dat zij niet zomaar iets verzint.' 'Ja dat weet ik maar dit geloof ik echt niet. Spoken bestaan niet eens!!!' 'Toch ga ik niet!' 'Jemig jij bent echt een bangerik zeg.' 'Helemaal niet!' 'Wel waar, maarja jij bent toch altijd  bang. ik ga wel alleen.' 'Oke ik ga mee, maar als er ook maar iets verdachts is dan ben ik gevlogen.' 'Haha oke we zadelen de pony's op.' Dus zo gingen de meisjes op weg naar het zogenaamde spookpad.

onderweg....  'Dit is toch niet zo eng, of wel soms?' 'Nee hoor haha. Wacht eens ik hoor iets.' Dan ineens komt er een heel rare gedaante uit de bosjes tevoorschijn. De pony's schrikken heel erg en galoperen met een hoog tempo terug naar huis. Maar Marieke houdt haar evenwicht niet meer. en valt er op een hele nare manier af waardoor haar voet blijft haken in de beugel. De pony  wordt daar nog banger van en begint nog harder te galoperen. Julia gilt heel erg  en ziet dat Marieke naast de pony hangt. Ze weet  niet wat ze moet doen en begint te  huilen. Als ze terug bij huis zijn remmen de pony's rustig af en ziet Julia dat Marieke haar ogen dicht heeft. Ze  probeert haar wakker te maken, maar wat ze ook doet Marieke geeft geen antwoord. 'Alsjeblieft wordt wakker.' Huilt Julia. Julia wil de ambulance bellen, maar ze heeft haar telefoon niet bij  zich. Ze rent naar de kantine, maar daar is niemand te bekennen.  Dan  rent ze naar het dichtsbijzijnde huis en belt luidruchtig aan.

Er doet een jonge man open. 'Ja hallo. ik ben Julia en ik moet de ambulance bellen, want  mijn beste vriendin is van de pony gevallen en heeft haar ogen dicht en wil niet wakker worden. En ik heb geen telefoon bij me.' Zegt Julia heel snel en een beetje onverstaanbaar. 'Ja is goed. Moet ik even voor je bellen? En wat is er dan precies gebeurd?' Zegt de meneer. '  Ja graag, maar dat is een lang verhaal. Dat kan ik beter straks vertellen als u de ambulance heeft gebeld.' Na een gesprek met de ambulance gaan  de meneer en Julia vlug naar Marieke toe die op de stoel wordt gelegd en nog steeds geen teken van leven geeft.

Na een paar minuutjes komt de ambulance en wordt Marieke op een brancard  gelegd en naar het ziekenhuis gebracht. De ouders worden ook ingelicht over het ongeluk en zijn diep geschokeerd. Bij  het ziekenhuis staan er veel dokters en assistenten naast Marieke. 'Wordt Marieke wel weer beter?' Vraagt Julia aan een dokter die Marieke onderzoekt. 'Dat kan ik je niet beloven meisje.' 'Mag ik wel even bij haar kijken. Al is het maar heel eventjes.' 'Nou vooruit dan. Tien minuutjes dan.' 'Ooh dank u wel.' Zegt Julia dankbaar en gaat snel naar Marieke toe. 'Oooh lieve Marieke het spijt me echt zo erg dat ik je over heb gehaald om toch met mij mee te gaan naar het Spookpad. Ik was eigenlijk ook heel bang, maar ik durfde het niet te zeggen. ik wou heel graag weten als daar echt spoken waren. Het spijt me echt vreselijk. Wordt alsjeblieft wakker.' Wat Julia ook zegt het blijft stil en Julia huilt ........................................ .........